Het was weer een weekendje wel! Mia en Denise hadden een prachtweertje besteld, en een gevarieerd parcours uitgestippeld. Niet dat alle deelnemers alle landschappen hebben ontdekt, want de Sippel-leden hebben er een zootje van gemaakt. Slechts enkelen waren op post in Berchem station; sommigen werden onderweg opgepikt, anderen kwamen slechts 's avonds aan in de jeugdherberg van Mechelen. Twee onverlaten slaagden er zelfs in pas op vrijdagmorgen aan te pikken. Hun excuses - bezoek - werden snel doorprikt: schrik van de regen en een gebrekkige conditie waren de ware oorzaak!
Jan had wel een geldig excuus: hij lag ziek te bed.
De tocht Mechelen-Leuven volgde voor een groot gedeelte de Dijle. Voorbij Werchter werd even de voorjaarsconditie getest over een aantal Hagelandse heuvels. Eerlijk gezegd, er is nog werk aan de winkel voor sommigen - dat moet beter tegen de zomer! Het "kasteel van de Rode Ridder" in Horst en de abdij van Vlierbeek vormden een culturele compensatie voor de geleverde inspanningen.
De jeugdherberg van Leuven is nagelnieuw en best aantrekkelijk. Joris en Denise leken wel geboren en getogen Leuvenaars en leerden ons de mooie en lekkere hoekjes van de studentenstad kennen. Op die manier werd genoeg energie getankt om het betere werk van zaterdag te trotseren. Het knooppunten-netwerk leidde ons via de vallei van de Voer (tiens, er zijn er blijkbaar zo twee in België), het park van Tervuren en de IJse naar het Meerdaalwoud, waar ons een aantal hellingen, grindwegen kasseistroken aan herinnerden dat kuiten, dijen en vooral zitvlak nog veel moeten oefenen om in optima forma te zijn.
Op zondag begon het verhaal van de tien kleine negertjes (Sippeltjes?) weer: Marianne en Herman konden niet genoeg krijgen van de IJse en trokken via die weg weer naar huis, Anne, Paul en Ria werden onweerstaanbaar aangetrokken door het kanaal Leuven-Mechelen en vetrokken langs die kant, terwijl de rest naar het land van Ernest Claes afzakte (of klom?) De "kanaalstoempers" passeerden een immens aantal wielertoeristen. Tom Boonen hoeft zich geen zorgen te maken, zijn opvolgers staan in grote drommen paraat, in alle maten en gewichten, in alle leeftijdsklassen. Zondagmiddag is in die streken blijkbaar ook het moment om de ezels uit te laten - ook in alle maten en gewichten, tot lama-achtigen toe. Wegenwerken zaaiden verwarring, maar het dient gezegd: tussen Leuven en Mechelen wonen waarschijnlijk de vriendelijkste mensen van Vlaanderen, zij brachten de verdwaalde (fiets)schapen weer op het goede pad. In Weerde verkoos Anne verder de witloofroute en later de kanalenroute te volgen, terwijl Paul en Ria de knooppunten aan elkaar breiden, om met een ommetje via het Zennegat terug naar Mechelen te keren. In Mechelen zelf laten de knooppunten het volledig afweten, tot een volledig afgesloten stuk in de kruidtuin toe, zonder bewegwijzering. Mechelen is een voorstad van Lier, dus dat was geen probleem, maar op buitenlandse wielertoeristen maakt dit wel een beroerde indruk!
Een mooie start voor het nieuwe wielerseizoen!
Paul en Ria